Jeśli motocykl ma nazwę największego na Karaibach kurortu, to musi być mistrzem wielkiej turystyki. Tak jak Honda Varadero.

Honda już pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku miała w swej ofercie motocykl, po który z powodzeniem sięgali miłośnicy wielkiej turystyki, niekoniecznie tej szosowej. Model Africa Twin, który narodził się z rajdu Paryż-Dakar, jednoznacznie kojarzył się z długimi podróżami po drogach każdego rodzaju. Także tych najpodlejszych.

Zmiana preferencji

Taki dwukołowy globtroter cieszył się powodzeniem szerokiej rzeszy miłośników dużych enduro, a z czasem dorobił się statusu motocykla wręcz kultowego. Nie wszyscy jednak marzyli o jednośladzie tak mocno przygotowanym do pokonywania terenu, a przez to mniej doskonałym na asfaltach.Honda XL1000V Varadero

Producenci zauważyli, że coraz większa rzesza nabywców chce jeździć jednośladem uterenowionym, zapewniającym dużą funkcjonalność i wygodną pozycję za kierownicą, ale nie po bezdrożach. Solidna konstrukcja i duże skoki zawieszeń miały być atutem na ulicach miast, pełnych krawężników, torów tramwajowych i studzienek kanalizacyjnych, a także na szosach z kiepską nawierzchnią.

>>>Tani motocykl turystyczny? Czy to możliwe?<<<

To był proces podobny jak w przemyśle samochodowym. Powodzenie spartańskich terenówek zaczęło spadać, pojawił się za to pęd ku autom rekreacyjnym. Proponując motocykl o rekreacyjnym charakterze należało zatem utrzymać niektóre cechy enduro, wprowadzając jednocześnie elementy sprzyjające bardziej dynamicznej jeździe szosowej. Tak narodził się model XL 1000 V Varadero, którego prezentacja odbyła się pod koniec 1998 r.

Dynamika i komfort Hondy Varadero

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Honda nosząca nazwę największego, kubańskiego kąpieliska ma sporo wspólnego z enduro. To błędne wrażenie. Oprócz dużych skoków zawieszeń i sporego prześwitu Varadero nie ma praktycznie żadnych terenowych atrybutów. Z założenia jest to motocykl typowo szosowy i to z górnej półki.

Honda XL Varadero 1000V

Nie może być inaczej, skoro dwucylindrowy, widlasty silnik przejęto ze sportowej VTR 1000 F Firestorm, a trójszprychowych obręczy z lekkich stopów i zintegrowanego układu hamulcowego nie powstydziłyby się najszybsze bolidy. Dzięki zmodyfikowanej charakterystyce jednostka napędowa imponowała nie tylko dynamiką, ale również elastycznością i spokojną pracą.

O rekreacyjnym charakterze Varadero decydowała przede wszystkim wygoda jazdy. Zawieszenia i szeroka kanapa zapewniały wysoki komfort, podobnie jak obszerna owiewka, skutecznie chroniąca przed naporem powietrza i opadami. Z komfortem nawet nieco przesadzono. Podwozie na początku zestrojono zbyt miękko, co można było w nieprzyjemny sposób odczuć podczas szybkiego pokonywania zakrętów. Tę wadę wyeliminowano w 2001 r. Wówczas wprowadzono też antykradzieżową blokadę zapłonu.

Słabym punktem Varadero jest duża masa własna, która w połączeniu z dużą wysokością mocno utrudnia prowadzenie przy małych prędkościach. Problem narasta na luźnych nawierzchniach. Jeśli kierowca nie ma wystarczającego doświadczenia, to o upadek nietrudno.

Modernizacje

Pod koniec 2002 r. w historii modelu otwarto nowy rozdział. Pokazano wówczas mocno zmodernizowaną Hondę Varadero, przygotowaną na sezon 2003. Miała wtrysk paliwa przejęty z VTR 1000 F SP2, wielofunkcyjny katalizator, nową owiewkę, sześciobiegową skrzynię (wcześniej pięciobiegową), wzmocnioną w tylnej części ramę, jeszcze bardziej usztywnione zawieszenia i nową deskę rozdzielczą ze wskaźnikiem zużycia paliwa. Przekazywane przez niego informacje były aktualizowane co 3 sekundy. Zmiana układu zasilania pozwoliła wyeliminować paliwożerność, poważną wadę wytykaną zarówno przez fachowców z branży, jak i użytkowników.

Ważny dla tego modelu był również rok 2004. Wówczas wprowadzono do układu hamulcowego system przeciwpoślizgowy Dual Combined ABS oraz nowe elementy regulacyjne do przedniego i tylnego zawieszenia. Trzy lata później przeprowadzono bardziej zaawansowaną modernizację, zmieniając głównie stylizację. Wprowadzono nowe osłony boczne, zmieniono kształt kanapy i bagażnika, przeprojektowano tablicę rozdzielczą. Osłona silnika zyskała mniej masywny wygląd, zwiększono też rozmiary tłumika wydechu.

W kolejnych latach nie wprowadzano już istotnych poprawek do XL 1000 V Varadero, zwanego pieszczotliwie „wiadrem”.

Znają wartość

Varadero to dobrze wykonany, dynamiczny i komfortowy motocykl, ze skutecznymi hamulcami i dobrze (choć nie idealnie) zaprojektowaną owiewką. Jego atutami są również niezawodność i trwałość. Ten model nie ma typowych, słabych punktów. Co prawda w pierwszej, skierowanej do sprzedaży serii zdarzały się problemy z prowadzeniem łańcucha rozrządu, ale Honda zajmowała się tym problemem w ramach gwarancji. Tego typu awarie później nie powtarzały się.

Warto zainteresować się, czy poprzedni właściciel egzemplarza sprzed 2003 r. zmienił zestaw dysz w gaźnikach. Bez tego gaźnikowe Varadero po prostu pustoszy portfel. Nie wolno pominąć oględzin pod kątem uszkodzeń spowodowanych upadkiem motocykla. W Varadero sporo jest takich przypadków. Powstają często, gdy mało doświadczony użytkownik zdecyduje się wjechać w teren. Ten motocykl po prostu się do tego nie nadaje. Kto chce jeździć spokojnie, może z powodzeniem zaufać fabrycznym zawieszeniom, nawet w egzemplarzach sprzed 2003 r. Jeśli jednak w grę wchodzi dynamiczna, ostra jazda, to lepiej zainwestować w usztywnienie podwozia.

Wysoka trwałość i niezawodność sprawiają, że użytkownicy niechętnie rozstają się z tym modelem. Produkowanych od początku w Hiszpanii, a od 2011 r. również we Włoszech Hond Varadero jest mało na rynku wtórnym, a sprzedający żądają wysokich sum przy odsprzedaży. Dobrze wiedzą, jaką wartość ma te n motocykl.

Zalety

+ Mocny i elastyczny silnik
+ Stabilne podwozie (od 2003 r.)
+ Skuteczne hamulce
+ Wysoki komfort jazdy

Wady

– Wysokie zużycie paliwa (do 2002 r.)
– Zbyt miękkie zawieszenia (do 2002 r.)
– Duża masa własna
– Słabe własności terenowe
– Wysoka cena

Dane techniczne (model 2007)

Dane techniczne Honda XL 1000V Varadero
Silnik
Typ czterosuwowy, chłodzony cieczą
Układ V2 90 stopni
Rozrząd DOHC, 4 zawory na cylinder
Pojemność skokowa 996 ccm
Średnica x skok tłoka 98 x 66 mm
Stopień sprężania 9,8 : 1
Moc maksymalna 69 kW (95 KM) przy 7500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy 98 Nm przy 6000 obr/min
Zasilanie wtrysk paliwa PGM-FI, 42 mm
Smarowanie z mokrą miską olejową
Rozruch elektryczny
Alternator 434 W
Zapłon sterowany komputerowo
Przeniesienie napędu
Silnik-skrzynia biegów koła zębate, 1,682
Sprzęgło wielotarczowe, mokre
Skrzynia biegów sześciostopniowa
Przełożenia I-2,571; II-1,684; III-1,292; IV-1,100; V-0,969; VI-0,853
Napęd tylnego koła łańcuchem rolkowym typu o-ring, 2,938
Podwozie
Rama grzbietowa, stalowa
Zawieszenie przednie teleskopowe, 43 mm, skok 155 mm
Zawieszenie tylne wahacz wleczony, centralna kolumna resorująco - tłumiąca, skok 145 mm
Hamulec przedni tarczowy, podwójny, 296 mm, pływające zaciski trzytłoczkowe, system zintegrowany
Hamulec tylny tarczowy, 256 mm, pływający zacisk trzytłoczkowy, system zintegrowany
Opony przód/ tył 110/80 R 19 M/C / 150/70 R 17 M/C
Wymiary i masy
Długość 2300 mm
Szerokość 930 mm
Wysokość 1465 mm
Prześwit 181 mm
Wysokość siedzenia 838 mm
Rozstaw osi 1560 mm
Kąt pochylenia główki ramy 62,5
Masa pojazdu gotowego do jazdy 268,7 kg (wersja z ABS 276,7 kg)
Dopuszczalna masa całkowita 469,7 kg (wersja z ABS 477,7 kg)
Zbiornik paliwa 25 l
Osiągi
Prędkość maksymalna 207 km/h
Średnie zużycie paliwa 7,1 l/100 km
Przyśpieszenia 0-100 km/h 3,5 s; 60-140 km/h 10,3 s
Dane obsługowe i eksploatacyjne
Przegląd techniczny co 6000 km
Wymiana oleju co 12 000 km
Olej silnikowy 10 W 40 (3,6 l z filtrem)
Olej teleskopowy SAE 10 W
Luz zaworowy przy zimnym silniku zawory ssące 0,13-0,19 mm zawory wydechowe 0,28 - 0,34 mm
Akumulator 12V 8Ah
Świece zapłonowe NGK IJR 8B9
Odstęp elektrod świec zapłonowych 0,8 - 0,9 mm
Płyn hamulcowy DOT 4
Pojemność układu chłodzenia 3,3 l
Ciśnienie w ogumieniu z przodu 2,5 bar, z tyłu 2,5 bar (z pasażerem 2,8 bar)

 

KOMENTARZE