Suzuki V-Strom 650 vs Kawasaki Versys 650 vs Honda NC750X DCT| Buszujące w zbożu

Esteci będą zadowoleni

Wystarczy rzut oka na Hondę, by od razu zobaczyć, że motocykl stara się wyłamywać ze schematów segmentu. Jest niższy i mniej nadmuchany niż rywale, co powinno się spodobać osobom o drobniejszej posturze. Honda jest także sporo węższa. Przy tym żadnym detalem nie sugeruje, jakoby została stworzona do jazdy w terenie. Jej sylwetka jest wyjątkowo zgrabna. Właściwie to NC nie jest znacznie większa od CB 500X, niemniej do schowka w miejscu, gdzie zwykle bywa zbiornika paliwa, pozwala zapakować rzeczy na weekendowy wyjazd dla jednej osoby. Bak umiejscowiono niżej, w środkowej części motocykla, co poprawiło pakowność i rozkład mas.

Przód Hondy może jednak budzić pewne wątpliwości. Nie chodzi tu o kształt czaszy, która notabene jest naprawdę ładna, lecz przede wszystkim o dobre proporcje i ledową lampę. Wątpliwości, czy to wystarczające rozwiązanie, rodzą się, gdy zobaczymy przednią szybę. Jest niska i wąska. W porównaniu do konkurencji wygląda jak szybka do nakeda i nie można jej przestawić bez narzędzi. Jednak pozory mylą. Szyba spełnia swoją funkcję, skutecznie osłaniając kierowcę przed naporem powietrza aż do prędkości niemal maksymalnej.

Esteci będą zadowoleni

Kawasaki sprawia wrażenie hybrydy nakeda z turystycznym enduro. Gdy postawimy go obok rywali, jego ostre linie obiecują najbardziej sportowe prowadzenie i osiągi. Jednak nie zapomniano o tym, do czego został on stworzony, dlatego pozycja za kierownicą jest wygodna i siedzi się wysoko. Niestety, w kwestii pakowności musimy polegać jedynie na kufrach, bowiem Versys nie ma żadnego schowka. Mamy za to szybę z możliwością regulacji bez użycia narzędzi i szerszą niż w Hondzie, znacznie wygodniejszą kanapę zarówno dla kierowcy jak i pasażera.

Esteci będą zadowoleni

Przy tej dwójce V-Strom wygląda trochę biednie. Po pierwsze – stylistyka, która nigdy nie była porywająca, w tym porównaniu na pewno nie jest atutem. Na tle konkurencji „Sztormiak” wygląda po prostu przestarzale. Bronią Suzuki pozostały szprychowane felgi i gmole (testowana wersja to XT), które dodawały całości nieco surowego klimatu. Lecz przecież liczy się nie tylko wygląd ale i wnętrze, więc może „Sztormiak” powalczy innymi swymi zaletami. Przed jazdą jedno wiem na pewno: ma najwygodniejszą kanapę i najlepszą pozycję.

Z asfaltem im do twarzy

Pierwszym środowiskiem, do którego zabrałem na spacer wszystkie trzy sprzęty, było miasto. Tam zdecydowanie wyróżniała się Honda, głównie ze względu na kompaktowe wymiary i automatyczną skrzynię biegów. Przeciskanie się w korku jest bajecznie łatwe i nie trzeba zbytnio się wysilać z pracą sprzęgła, bo go po prostu nie ma (tzn. nie ma klamki, bo sprzęgła są nawet dwa). Dwa cylindry ułożone w rzędzie są pochylone do przodu. To sprawia, gdy dodamy bak umieszczony niżej niż to przeważnie bywa, że środek ciężkości jest rozłożony niemal idealnie. Zwinność i pewność prowadzenia nie pozostawia wiele do życzenia, a te zalety dodatkowo wspomaga zawieszenie – dość sztywne, jednak nadal dobrze wybierające nierówności.

Dźwięk na niskich obrotach, pomimo tego, że wydobywa się z dwucylindrowej rzędówki, jest wspaniały. Po takim silniku przeważnie spodziewa się bezpłciowego świszczenia, ale w tym przypadku dostajemy basowy bulgot prawie jak z amerykańskiego V8.

Z asfaltem im do twarzy

Versys w mieście poradził sobie trochę gorzej, choć wciąż nieźle. Może jest trochę szerszy niż Honda, jednak nadrabia dynamiką i zwartym podwoziem. Jako jedyny z testowanej trójki opiera się na kolumnach typu upside-down. Zawieszenie jest znacznie sztywniejsze niż u konkurencji, ale kompromis między prowadzeniem a komfortem pozostaje na bardzo dobrym poziomie. Dodatkowo, zarówno z przodu jak i z tyłu, jest możliwość regulacji napięcia wstępnego.

Hamulce, które dostarczył Nissin, są lepsze niż u dwóch rywali. Kawasaki ma też najbardziej żywiołowy silnik i najlepsze osiągi. Reakcja na gaz jest błyskawiczna, a wchodzenie na obroty jest godne sportowego sprzętu. Jedyne, czego można by chcieć, to trochę dłuższe przełożenia dwóch ostatnich biegów. Przy prędkościach autostradowych obroty mogłyby być niższe.

Z asfaltem im do twarzy

Jeśli ktoś planuje użytkować motocykl tego typu w mieście, to w takim środowisku najgorzej spisze się V-Strom. Nie chcę, żebyście zrozumieli mnie źle. Przeciskanie się w korku nie będzie udręką jak w przypadku wielkich turystyków, jednak na tym polu konkurencja kładzie Suzuki na łopatki.

Z kolei kultura pracy silnika zasługuje na pełny szacunek. Dotychczas nie zdarzyło mi się spotkać z motocyklem, który może pochwalić się taką elastycznością, a przy tym zerowymi wibracjami. Czapki z głów panowie inżynierowie! Zwłaszcza, że ta jednostka w gruncie rzeczy pamięta jeszcze początek obecnego wieku. Także zawieszenia, pomimo że to proste, konwencjonalne teleskopy, zasługują na pochwałę. Są najbardziej komfortowe z całej trójki. Pasują do całości motocykla, który nie zachęca do szybkiego ganiania po winklach, tylko do spokojnego smakowania każdego nawijanego kilometra.

Dobre na szutry

Oczywiście, nie mogłem odpuścić tym sprzętom i nie zjechać z asfaltu, lecz głupotą byłoby zabranie ich w poważny teren. Natomiast szuter jeszcze nikomu nie zaszkodził. Na nim V-Strom trochę się odkuł na rywalach. Najlepiej radzi sobie z dużymi dziurami i nie daje się zbyt łatwo wyprowadzić z równowagi.

Pozostała dwójka też da radę, ale będzie to zdecydowanie mniej komfortowa jazda. Niemniej o żadnym z tych motocykli nie można powiedzieć, że są to prawdziwi terenowcy. Jedyny off-road, jaki powinny widzieć, to co najwyżej dojazd nad jezioro leśną ścieżką. Żywiołem tych maszyn zdecydowanie są drogi, jakie możesz napotkać w „Polsce B”.

Turystyka, ale jaka?

Początkowo chciałem skonfrontować wybrane motocykle. Z czasem okazało się, że pomimo przynależności do jednego segmentu, są one zupełnie różne. V-Strom ma wspaniały silnik. Można mu nawet wybaczyć słabsze niż u reszty osiągi. Ma bajecznie komfortowe zawieszenie i wygodną kanapę. Idealnie trafi w gusta osoby, której nie kręci szybkie ganianie po winklach, tylko wyluzowane zwiedzanie zapomnianych zakątków kraju.

Versys ze swoim sportowym sznytem to idealna propozycja dla kogoś, kto lubi „krętą” turystykę, natomiast Hondę poleciłbym osobie, która czasem chce „rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady”. Na co dzień jest najlepszym środkiem transportu po mieście, najmniej pali, a kiedy będziesz miał dosyć siedzenia w biurze, zakładzie czy gdziekolwiek indziej, pakujesz „mandżur” do schowka, zaszywasz się w Ustrzykach Górnych, Wetlinie czy wręcz w Wołosatem i masz wszystko w tyle.

Każdy z tych motocykli zapewnia dobry komfort, ochronę przed wiatrem i małe spalanie. To wystarczające cechy, by bardzo dobrze spisały się jako małe turystyki, ale z jazdą terenową mają tyle wspólnego, co świnka morska ze świnią albo z morzem. Teraz musisz sobie odpowiedzieć na pytanie, jaki rodzaj turystyki Cię interesuje. A potem zacząć ją uprawiać.

Druga opinia – Barry ztj. Dezerter

Kawasaki zaskoczyło mnie świetnym, żwawym silnikiem, dziecinnie łatwym prowadzeniem oraz precyzyjnymi, najlepszymi z całej trójki hamulcami. Honda uderzyła jakością wykończenia na poziomie premium i najwyższą dbałością o detale. Tylko Suzuki niczym mnie nie zaskoczyło, bo już wcześniej zdążyłem dobrze poznać ten motocykl. Jest bardzo poprawny, ale jego problem polega na tym, że przy seksownym Versysie i kosmicznej, wymuskanej NC 750X wygląda mało szykownie, żeby nie powiedzieć – ubogo. To oczywiście nie zmienia faktu, że V-Strom 650 jest znakomitym motocyklem ze względu na przyjazny charakter, ekonomiczny i niezawodny silnik oraz prostą budowę. Widlasta jednostka była rozwijana i ulepszana latami, więc można ją obdarzyć wręcz bezgranicznym zaufaniem. Poza tym V-Strom najlepiej z całej trójki nadaje się do zjechania z dróg utwardzonych. Konkurenci są jakoś mniej chętni, żeby się ubrudzić.

Wszystkie trzy motocykle zawracają w miejscu, jak lekkie rowerki. Są banalnie proste w obsłudze i idealnie nadają się na pierwszy motocykl. Osobiście wybrałbym Kawasaki, ale to w znacznym stopniu kwestia gustu i indywidualnych preferencji.