Paweł BorutaHonda CRF 300L jest jednym z tych motocykli, który pomimo niewielkiej mocy daje masę frajdy z jazdy. Na czym polega fenomen tej maszyny, która teoretycznie niczym specjalnym się nie wyróżnia? A może właśnie to prostota konstrukcji i nawiązanie do motocykli sprzed lat sprawia, że CRF sprawia tak dobre wrażenie?
Na skróty:
Muszę przyznać się bez bicia, że off-road nie jest moim konikiem. Owszem, lubię czasami potaplać się w błocie, ale swoje umiejętności w tym zakresie oceniam jako mierne. Dlaczego więc to ja zostałem oddelegowany do przetestowania Hondy CRF 300L, a nie któryś z kolegów, którzy zjedli zęby na motocrossie czy hard enduro? Odpowiedź jest bardzo prosta – ta mała Honda jest motocyklem do rekreacji, właśnie dla takich ludzi jak ja, podchodzących do off-roadu z dystansem i nie czujących się pewnie na wściekłych maszynach wyczynowych.
Wspomnień czar
Wykopałem więc z czeluści szafy odpowiedni kask i gogle, wziąłem najbardziej zoraną kurtkę i ruszyłem po odbiór motocykla. Pierwsze wrażenie to klasyczna linia, przypominająca mi starą XL 500, na której lata tamu próbowałem moich sił w terenie. Ale się wtedy namęczyłem! Współczesny motocykl jest dużo lżejszy, co czuć od razu po zajęciu miejsca za kierownicą. Siedzenie jest wąskie i długie, tak jak na enduraka przystało, ale daje zadowalający komfort jazdy. Wyposażenie ograniczono do minimum – na zegarach mamy podstawowe kontrolki, a jednym wyróżnikiem względem maszyny sprzed lat jest wskaźnik średniego spalania. Mała rzecz, a cieszy i pozwala lepiej zaplanować trasę pod względem konieczności tankowania.
Z kulturą za pan brat
Zasilany wtryskiem motorek pracuje jedwabiście i w sposób typowy dla Hondy niemal nie generuje wibracji. W każdym razie w kategorii singli jego pracę można ocenić naprawdę dobrze. Osiągi? Jak przystało na pojemność i moc wynoszącą nieco ponad 27 KM. To dla mnie minimum dające w miarę rozsądne przyspieszenie, chociaż w porównaniu do wyczynowych CRF mamy tu zupełni inny charakter. Szkoda, że pojemność 300 cm3 nie jest dopuszczona do ruchu na prawo jazdy kategorii B, moim zdaniem był by to strzał w dziesiątkę.
Honda CRF 300L ma na tyle zapasu mocy, że wyprzedzanie przy 90 km/h nie jest walką o życie. Sprawne rozpędzanie ułatwia też świetnie działająca skrzynia biegów. Sprzęgła używałem praktycznie tylko do ruszenia, albo ledwo co muskałem klamkę. Rozsądna prędkość przelotowa na szosie to przedział 110-120 km/h. Maksymalnie osiągnąłem 140 km/h, ale wtedy Honda nie prowadzi się już tak pewnie. Swoje robi niewielka masa, wysokie zawieszenie i kostkowe opony.
Hamulce w teren
Honda CRF 300L nawiązuje do motocykli sprzed lat także w zakresie hamulców. Mówiąc wprost, nie są one specjalnie mocne, a przednia klamka wymaga nieco więcej siły by wykorzystać potencjał hamulca. Taka umiarkowana wydajność na asfalcie procentuje w terenie. Hamulec jest wtedy dobrze dozowalny, a układ ABS nie wkracza zbyt często. Tył jest w sam raz – na asfalcie hamuje odpowiednio skutecznie, a w terenie daje dobre wyczucie. Plusem jest możliwość wyłączenia układu ABS na tylnym kole. Mamy wtedy możliwość blokowania hamulca i zarzucania zadem maszyny. To duży plus i potwierdzenie, ze CRF 300L jest przede wszystkim motocyklem terenowym.
Rekreacja pełną gębą
Na wycieczkę postanowiłem wybrać się w malownicze okolice Warki. Znam tamtejsze okolice Pilicy, z uroczymi ścieżkami biegnącymi wzdłuż rzeki i wieloma kilometrami polnych dróg. Tam Honda CRF 300L pokazała co potrafi. W rękach amatora, takiego jak ja, daje wiele frajdy. Zawieszenie okazało się całkiem odporne na większe dziury, ani razu nie udało mi się go dobić. Oczywiście nie jest to podwozie do szaleństwa, czy skoków – cały czas musimy pamiętać, że mamy do czynienia z pojazdem rekreacyjnym.
I błoto i piach
Za sprawą niskiej masy (142 kg z płynami) Honda CRF 300L w terenie zachowuje się niemal jak motocykl klasy 125 cm3. Ma za to moc odpowiednią do sprawnej jazdy. Dla mnie takie połączenie to strzał w dziesiątkę – już po godzinie jazdy nabrałem pewności i cieszyłem się na całego z pokonywania kolejnych przeszkód. Piasek, błoto, szuter – podłoże nie ma większego znaczenia. Uniwersalne opony z drobną kostką dają wystarczające wyczucie podłoża, a motocykl nie zakopuje się w luźnym terenie. Nie narzekałem także na asfalcie – bieżnik jest na tyle „zagęszczony”, że nie mamy poczucia pływania motocykla, jak ma to miejsce na typowej oponie off-roadowej.
Nie tylko dla początkujących
Można się zastanawiać, dla kogo przeznaczony jest ten motocykl. Przede wszystkim dla motocyklistów, którzy chcą poczuć smak klimatu adventure, a nie mają fizycznych możliwości by ogarnąć ciężką maszynę. Czy pojechałbym Hondą w dłuższą trasę? Dlaczego nie! Moja znajoma zwiedziła Turcję, Rumunię i Norwegię na starszej XL 250. Wszystko zależy od chęci i odpowiedniego podejścia. Dla prawdziwego globtrotera nawet i tak niepozorny motocykl może być rasowym turystykiem.
Honda może być też traktowana tak, jak ja to zrobiłem – do szeroko pojętej off-roadowej rekreacji. Bez napinania się, skoków, pokonywania wywalonych drzew czy innych przeszkód typowych dla sportowego enduro. Dla mnie to ciekawa propozycja na motocykl codzienny, nawet miejski, który prawie nic nie pali. Ja nie cackałem się z manetką gazu, pokonując 2/3 trasy w terenie zanotowałem spalanie na poziomie 3,3 litra na setkę!
Zdjęcia: Tomasz Parzychowski
