Retro Racer, daleki krewny „Iwana”

Bez planu

Tak już jest, że ilość przeważnie nie idzie w parze z jakością. Dziś coraz mniej entuzjastów customizingu wybiera jako bazę motocykl z byłego ZSRR. Lecz jeśli już ktoś się decyduje, to efekty pracy bywają bardzo ciekawe, jak na przykład widoczny na zdjęciach Ural.

Właścicielem motocykla jest trzydziestosześcioletni Marcin Głuszko, zwany przez przyjaciół Głuchym. Marcin, z wykształcenia technik budowy płatowców, choć pasjonuje się motocyklami od dawna, nie jest typem motocyklisty, który zmienia sprzęty jak rękawiczki. Prezentowany Ural jest trzecim projektem, zrealizowanym w jego warsztacie customowym.

Motocykl prezentuje się bardzo interesująco, choć jak twierdzi jego twórca, nie istniał żaden szczegółowo przemyślany projekt, a kształt maszyny ewoluował w trakcie prac. Modyfikując podwozie Urala, Marcin zadbał o poprawę prowadzenia. Rama została zmodyfikowana w części tylnej tak, aby można było zamontować amortyzatory Öhlins, pochodzące z Yamahy XJR 1200. Logiczną konsekwencją usunięcia fabrycznego usztywnienia ramy jest widoczny z tyłu, charakterystyczny „koguci grzebień”. Wahacz otrzymał dodatkowe, wzmacniające ramiona oraz prowadzenie na łożyskach, które pojawiły się zamiast fabrycznych tulei stalowo gumowych.

Zmianie uległo również przednie zawieszenie. Golenie widelca pochodzą z Kawasaki ZZR 1100 i zostały wstawione w duraluminiowe półki własnej roboty.

Stalowe obręcze – „dziewiętnastki” – zapożyczono z Harleya. Tylny hamulec bębnowy pozostał oryginalny, natomiast duży, pełnopiastowy bęben zamontowany w przednim kole pochodzi z Moto Guzzi V7 Sport z wczesnych lat 70. Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że choć jest to rozwiązanie stare, hamuje znacznie lepiej niż oryginalny hamulec Urala.

Elementy karoseryjne, czyli dwuczęściowy zbiornik paliwa przywodzący na myśl motocykle z lat 20. oraz stylowe, wąskie błotniki są dziełem Głuchego.

Jego produkcji jest również przykręcona bezpośrednio do lag widelca, dwuczęściowa kierownica. Klamka sprzęgła to replika Tomaselli, a klamka hamulca przedniego została zaadaptowana z Suzuki GT 750, również wyprodukowanego w latach 70. Przedni reflektor pochodzi z rosyjskiej ciężarówki, a mała, tylna lampka była kiedyś obrysówką w samochodzie GAZ 69.

Fot. Lech Wangin

Fot. Lech Wangin

Olej pod ciśnieniem

Podczas przebudowy swojego Urala Głuchy wiele uwagi poświęcił silnikowi. Oryginalna pojemność skokowa została zachowana, ale poza tym w sowieckim bokserze nie pozostał „kamień na kamieniu”. Kanały ssące w głowicach rozwiercono i wypolerowano, by móc zastosować sportowe gaźniki Dellorto o średnicy gardzieli 34 mm. W głowicach pojawiły się odchudzone zawory z samochodowego silnika, prowadnice własnej roboty oraz sprężyny zaworowe z motocykla BMW.

W układzie rozrządu pracuje tuningowy wałek polskiej produkcji (Świątek – Bydgoszcz). Marcin zmodyfikował również system smarowania silnika. Obecnie oba cylindry smarowane są ciśnieniowo, aby poprawić wydajność układu. Ponadto cylindry są osadzone w bloku silnika na dodatkowych o-ringach. Pracują w nich cieszące się dobrą renomą polskie tłoki firmy Almot.

Kosz sprzęgłowy odchudzono o 2 kg. Oryginalny, mechaniczny zapłon zastąpiono elektronicznym firmy Promoto, a na koniec Marcin zamontował układ wydechowy 2 w 2. W efekcie wprowadzonych zmian, silnik osiąga znacznie wyższe obroty. Ural nie był wprawdzie na hamowni, ale można szacować, że moc wynosi około 45 KM. Nieźle, jak na starą, sowiecką „sześćsetpięćdziesiątkę”.

Ural w nowym wcieleniu uzyskał interesujący, stylowy wygląd. Co więcej, jego temperament stał się znacznie żywszy, a i jego zachowanie na szosie wywołuje na twarzy jeźdźca szeroki uśmiech. Maszyna jest zwinna i poręczna, pokonuje zakręty pewnie i łatwo. Najlepszym potwierdzeniem możliwości tego Urala był udział w wyścigach weteranów Super Veteran 2012 w Lublinie, gdzie Głuchy zajął pierwsze miejsce w wyścigu na regularność.

Marcin dwukrotnie startował również w wyścigach Veteran Cup, zajmując trzecie miejsce. Jego Urala widziano także na ulicznych wyścigach w Jeżewie. Marcin tak mocno wkręcił się w klimaty zabytkowego ścigania, że pracuje teraz nad repliką Hondy CR 750. Jest to wyścigowa wersja legendarnej „Forki”.

Fot. Lech Wangin

Fot. Lech Wangin

Dane techniczne Retro Racer

SILNIK

Typ: Ural, czterosuwowy, chłodzony powietrzem

Układ: dwucylindrowy, bokser

Pojemność skokowa: 649 ccm

Zasilanie: 2 gaźniki Dellorto PHF 34 mm

Filtr powietrza: wyścigowe lejki z drucianą siatką, Głuchy

Wydechy: „kolana” – Ural/Głuchy, tłumiki – aftermarket

PRZENIESIENIE NAPĘDU

Sprzęgło: dwutarczowe suche

Skrzynia biegów: 4-biegowa

Napęd tylnego koła: wał Kardana

PODWOZIE

Rama: podwójna, stalowa Ural/Głuchy

Zawieszenie przednie: widelec teleskopowy Kawasaki ZZR 1100/Głuchy

Podnóżki i dźwignie: Ural

Błotnik przedni: WSK, Głuchy

Błotnik tylny: WSK, Głuchy

Zbiornik paliwa: Głuchy

Koło przednie: szprychowe HD, opona – Firestone 4.00-19

Koło tylne: szprychowe HD, opona – Firestone 4.00-19

Hamulce: z przodu bęben Moto Guzzi V7 Sport, z tyłu bęben Ural

WYPOSAŻENIE I OSPRZĘT

Kierownica: Głuchy

Osprzęt kierownicy: przełącznik świateł Pannonia, rolgaz Tomaselli

Manetki: Tomaselli

Klamki: replika Tomaselli, Suzuki GT 750

Reflektor: z „gruzawika”

Lampa tylna: GAZ 69

Korki wlewu paliwa: Głuchy

Instalacja elektryczna: Głuchy

Siodło: Ural

Tekst i zdjęcia Lech Wangin

Publikacja Świat Motocykli 4/2014.