Douglas

Jednak nad jednośladami zaopatrzonymi w silnik spalinowy pracował Joseph Barter, założywszy Light Motors Ltd. w położonym nieopodal Bristolu miasteczku Kingswood. To właśnie mistrz Barter skonstruował w 1905 roku motocykl z leżącym wzdłuż ramy silnikiem typu bokser. Light Motors Ltd. miało motocykl i pomysł na jego rozwój, Douglas zaś pieniądze i potencjał produkcyjny. Z tego mariażu zrodził się w 1907 roku pierwszy motocykl firmy Douglas model 2 3/4 HP. Tak jak i wszystkie późniejsze dwucylindrówki Douglasa posiadał silnik typu bokser. Zasadniczo firma nie korzystała nigdy z innego układu jednostki napędowej, niezależnie od tego, czy była umieszczona wzdłużnie, czy poprzecznie. W pierwszej wersji dolnozaworowy silnik posiadał moc 2 3 KM uzyskaną z pojemności 340 ccm i zaopatrzony był w tzw. atmosferyczne (samoczynne) zawory ssące. W 1910 roku pojazd nieco przekonstruowano i udoskonalono na tyle (zainstalowano dwustopniową skrzynię biegów i znacznie obniżono środek ciężkości), że Elie Clark odbył nim (bez większych problemów technicznych) podróż z John O’Groads – najbardziej wysuniętego na północ koniuszka Szkocji – do Lands End, południowego krańca Wielkiej Brytanii. Dystans 1448 km pokonał w 39 godzin i 40 minut. Biorąc pod uwagę moc silnika i jakość Brytyjskich dróg w owym czasie, był to wyczyn nie do powtórzenia. W 1914 roku zrezygnowano z ssących zaworów atmosferycznych na rzecz klasycznych, sterowanych mechanicznie, a moc wzrosła do 8 KM. Już w tym czasie Douglas zaczął odnosić spektakularne sukcesy w sporcie motocyklowym (w szczególności w trialu) i zyskał miano maszyny trwałej i niezawodnej. Do roku 1914 sprzedano ponad 14 tys. tych maszyn.

Jednak prawdziwych kokosów Douglas dorobił się podczas pierwszej wojny światowej, sprzedając armii 25 tys. maszyn. Po roku 1919 Douglas z sukcesem powrócił na rynki cywilne, będąc już jednym z najznaczniejszych producentów motocykli na wyspach. O jakości firmy niechaj świadczy fakt, że nabywcą jednego z modeli był nie kto inny tylko Jego Królewska Mość Jerzy IV. Jak wszystkie firmy na świecie również Douglas miał wzloty i upadki. W 1925 r. przeżywał poważne tarapaty związane z zaległościami podatkowymi, w 1927 r. przetrwał bardzo poważny pożar. W 1931 r., w wyniku rodzinnych nieporozumień firma została sprzedana, lecz powróciła na rynek już rok później jako Douglas Motor 1932 Ltd. Po roku znowu upadła, aby odrodzić się pod nazwą William Douglas Bristol Ltd. Firma jednak szybko została kupiona przez British Aircraft Company 1936 r.), aby następnie stać się częścią grupy Aero Engines Ltd. Po zakończeniu drugiej wojny światowej firma produkowała motocykle pod nazwą Douglas Kingswood Ltd., jednak trzeba uczciwie przyznać, że nie miało wiele wspólnego ze świetnością firmy z pierwszych dwudziestu lat XX w. Wytwarzaniem jednośladów Douglas zajmował się przez 50 lat, aby w roku 1957 definitywnie zakończyć działalność.

Lata 20. były dla firmy najlepszym okresem prosperity. Wprowadzono do produkcji (1921 r.) model S1 z silnikiem o pojemności 494 ccm, w nowoczesnym „kwadratowym” (skok równy średnicy tłoka, 68 mm) układzie korbowotłokowym, oraz długoskokowy S2 o tej samej średnicy tłoka, lecz ze skokiem 83 mm, co w rezultacie dało pojemność 733 ccm. Już w 1923 roku do produkcji weszły modele górnozaworowe z serii RA skonstruowane przez Lesa Bayleya), chyba najbardziej znane i cenione maszyny Douglasa. W tym czasie motocykle tej marki święciły największe triumfy w popularnych wyścigach dirt-track.

Pierwszym modelem, w którym zdecydowano się na poprzeczne ułożenie cylindrów (w stosunku do osi motocykla) był Endeavour 500 zaprezentowany w 1935 roku (trochę terminologii: jako że o konfiguracji silnika decyduje wzajemne ułożenie osi motocykla i wału korbowego, takie ustawienie formalnie nazywa się wzdłużnym). Maszyna skonstruowana była według klasycznych brytyjskich wzorców (zawieszenie, konsola wskaźników w zbiorniku paliwa), posiadała jednostkę napędową żywcem przeniesioną z BMW.