Moto Guzzi V35 | Alpejski orzeł

Firma z orłem w logo wyjątkowo przysłużyła się rozwojowi motocykli i sportów motocyklowych, budując nietuzinkowe pojazdy i stosując w nich rozwiązania wpędzające konkurencję w kompleksy. To właśnie Guzzi postawiło nasze motocykle na centralnej podstawce. To w małym Mandello del Lario nad jeziorem Como we włoskich Alpach powstał pojazd o pięknej nazwie Otto Cilindri (ośmiocylindrowa pięćsetka). To tu ogromny nacisk kładziono na aerodynamikę: do badań wykorzystywano jedyny fabryczny na owe czasy motocyklowy tunel aerodynamiczny. Dzięki temu w latach 1955-1957 na torach wyścigowych w Europie ten model nie miał równych sobie, rozwijając prędkość maksymalną 275 km/h.

Lata 60. to początek produkcji silników, które dziś są znakiem rozpoznawczym Guzzi. Potężne silniki V2, najpierw stosowane w pojazdach militarnych, zaczęły wypierać inne konstrukcje.

Narodziny orląt

Jesienią 1976 roku Moto Guzzi zaprezentowało dwa nowoczesne modele średniej klasy – V50 (490 ccm) i V35 (346 ccm). Pod względem zastosowanych rozwiązań i jakości użytych komponentów przewyższały one produkty firm japońskich i angielskich. Inna była filozofia ich budowy. Główny nacisk poszedł na właściwości trakcyjne, a nie na najwyższą moc jednostki napędowej (której potem i tak nie dawało się wykorzystać ze względu na wiotką ramę, słabe hamulce i zawieszenia). Tak powstała wspaniała, uniwersalna maszyna. Nawet w mniejszej wersji V35 do dyspozycji były trzy hamulce tarczowe połączone w zintegrowany system. Klamka uruchamiała prawy zacisk przedni, a nożna dźwignia hamulec tylny i lewy zacisk z przodu. Za napęd odpowiadał wał schowany w aluminiowym wahaczu tylnego koła. Nawet współcześnie w motocyklach średniej klasy to rzadkość. Bogate wyposażenie uzupełniał zestaw wskaźników z obrotomierzem, spory schowek pod siodłem oraz dwie podstawki – boczna i centralna.

W obu modelach za zasilenie cylindrów odpowiadały dwa gaźniki Dell’Orto. Tak jak w innych Moto Guzzi, zastosowano pięciobiegową skrzynię w osobnej obudowie, którą od silnika oddzielało suche, jednotarczowe sprzęgło. O tym, jak bardzo udana była to konstrukcja, świadczy fakt, że niektóre wersje specjalne z silnikiem V35 produkowano do 2001 roku.

Moto guzzi od początku produkuje motocykle w tej samej fabryce w małej miejscowości mandello del lario we włoskich alpach

Pierwszej modyfikacji V35 doczekał się w 1980 r. Zmieniono m. in. mocowanie przednich zacisków hamulcowych, tarcze hamulcowe i przedni błotnik. Zastosowano także ciut większe gaźniki, co zaowocowało wzrostem mocy maksymalnej (z 33,6 KM do 35 KM). Druga zmiana nastąpiła w 1986 r. Model V35 III znacznie różnił się od poprzednich. Otrzymał nowoczesny wygląd z owiewką okalającą reflektor. Przy okazji zapłon z przerywaczem zastąpiono elektronicznym, a przednie koło 18” zastąpiono modnym w owym czasie rozmiarem 16”. W rok później wprowadzono model Trentacinque GT (35 GT), nawiązujący stylizacją do przepięknego Mille GT (1000 GT). Został on ubrany w nowe szaty, w tym zbiornik paliwa i nowy zestaw wskaźników w chromowanych puszkach.

Dla policji i żandarmerii

Na bazie podstawowego nakeda V35 Guzzi produkowało kilka wersji. W 1979 r. wprowadzono sportową V35 Imola, ze zmienionym nadwoziem i bardziej leżącą pozycją kierowcy, małą owiewką, bardziej zadartym tłumikiem i ciut wzmocnionym silnikiem (do 36 KM), rozwijającą wyższą prędkością maksymalną – 160 km/h.

Po czterech latach pojawiła się Imola II, której jeszcze piękniejsza sylwetka z czarnym układem wydechowym została zaopatrzona w silnik z nowoczesnymi, czterozaworowymi głowicami, o mocy 40 KM, rozpędzający motocykl do 170 km/h.

Zapotrzebowanie na motocykl przypominający dużą Californię, ale z mniejszym silnikiem, od 1982 r. zaspokajał V35 Custom. Przetrwał on prawie bez zmian do pojawienia się w 1986 roku V35 Florida, którego z kolei zastąpiła produkowana od 1992 r. (do dziś) Nevada. Na początku produkcji była ona również oferowana w wersji o pojemności 350 ccm. Miłośnikom jazdy po bezdrożach Guzzi oferowało od roku 1984 wersję V35 TT z większym skokiem zawieszeń, wysokim przednim błotnikiem, kierownicą z poprzeczką i 21” przednim kołem. Oczywiście koła, w odróżnieniu od podstawowej wersji, miały obręcze szprychowe. Najdłużej, bo aż do 2001 r. wytwarzano wersje Polizia i Carabinieri, z dużymi, przednimi owiewkami, kuframi bocznymi oraz jednoosobowym siodłem.

Kraniki zamiast kontrolki

Prezentowaną wersję V35 II produkowano od 1981 roku. Była wykonana dość typowo, jak na ów okres: klasyczna linia z dużymi, 18-calowymi kołami, prosta, pikowana kanapa, tradycyjna, rurkowa kierownica i okrągły reflektor. Wystające na boki cylindry, tak charakterystyczne dla Moto Guzzi, chronione są przez chromowane gmole.

Zbiornik paliwa i boczne pokrywy zostały ozdobione metalowymi znaczkami i dwukolorowymi paskami

Uwagę przykuwa zamykana na kluczyk klapka na baku. Korek wlewu paliwa jest dopiero pod nią. Wyróżnia się także wąska kierownica. W połączeniu z niedużymi gabarytami motocykla, to cenna cecha podczas jazdy w korkach. Zestaw wskaźników jest czytelny, brakuje jedynie kontrolki rezerwy paliwa. Jej rolę spełniają, jak za dawnych lat, tradycyjne kraniki (po jednym z każdej strony). Pozycja za kierownicą jest naturalna, a w miarę płaska kanapa pozwala wysokim kierowcom przesunąć się do tyłu.

Współczesny zabytek

Rozruch silnika jest dość łatwy, mimo że Gutek ma już 30 lat. Trzeba tylko pamiętać, że ssanie, którego dźwignia znajduje się przy lewym gaźniku, należy szybko wyłączyć. Po uruchomieniu silnika, z dwóch akcesoryjnych tłumików dobywa się przepiękny, basowy dźwięk.

Silnik po nagrzaniu dość ochoczo wkręca się na obroty i dzięki temu można jeździć dość dynamicznie. Trzeba jednak pamiętać, że to staruszek i brutalne traktowanie go może skrócić mu żywot. Również skrzynia biegów nie lubi gwałtownych ruchów. Biegi należy zapinać dokładnie, przy odpowiedniej prędkości obrotowej, czasem wspomóc się powtórnym wysprzęgleniem i międzygazem. Jeżeli nie będziemy starali się ścigać z wszystkim wokół, zaczniemy dostrzegać inne zalety Gutka: doskonałe wyważenie, niewielkie rozmiary i wspomnianą wcześniej wąską kierownicę.

Manewry między samochodami wychodzą bezbłędnie i nie wymagają od kierowcy nadzwyczajnych umiejętności. Szybko przyzwyczajamy się do włącznika kierunkowskazów, który nie wyłącza się przez naciśnięcie, jak we współczesnych motocyklach. Wyłączamy je przesuwając przycisk w pozycję centralną.

Ponieważ zawieszenie V35 jest dość twarde i ma krótki skok, na równych drogach nawet dynamiczna jazda po łukach jest bardzo łatwa i przyjemna. Niestety, na wybojach ta zaleta staje się wadą i trzeba ostrożnie wybierać tor jazdy. Ważną zaletą motocykla są skuteczne hamulce, które przewyższały w swoim czasie większość współczesnych mu maszyn. Przyzwyczajenia wymaga tylko, że to głównie nożnym hamulcem powinniśmy się posługiwać (uruchamia dwie tarcze), a z kolei hamulec ręczny wymaga mocnego chwytu. Jednak całość działa nieźle i daje poczucie bezpieczeństwa.

Wygodna pozycja i duży zbiornik paliwa sugerują, że można wybrać się za miasto. W trasie pojazd spisuje się dobrze. Przy niewielkich prędkościach przelotowych, rzędu 100-120 km/h nie odczuwamy braku owiewki. Przy wyprzedzaniu trzeba zachować ostrożność, bo przekroczenie 120 km/h i osiągnięcie prędkości maksymalnej nie odbywa się w ekspresowym tempie. Zasięg grubo przekraczający 200 kilometrów pozwala bezstresowo podróżować bocznymi drogami. Po powrocie do domu nie będziemy bardziej zmęczeni, niż po wypadzie nowoczesnym motocyklem.

Dane techniczne

Moto Guzzi v35

SILNIK

Typ: czterosuwowy, chłodzony powietrzemUkład: dwucylindrowy w układzie V, kąt rozwarcia cylindrów 90oRozrząd: OHV, dwa zawory na cylinderPojemność skokowa: 346,2 ccmŚrednica x skok tłoka: 66 x 50,6 mmStopień sprężania: 10,5:1Moc maksymalna: 35 KM przy 8100 obr/minZasilanie: gaźnik Dell’Orto VHB26 FD (FS)Smarowanie: pompa olejuRozruch: elektrycznyAlternator: 280WAkumulator: 12VZapłon: przerywacz zapłonu, dwie cewki zapłonowe

PRZENIESIENIE NAPĘDU

Silnik-sprzęgło: koła zębateSprzęgło: jednotarczowe, sucheSkrzynia biegów: pięciostopniowaPrzełożenia: 1:2,727; 2:1,733; 3:1,277; 4:1,045; 5:0,909Napęd tylnego koła: wał napędowy

PODWOZIE

Rama: stalowa, kołyskowaZawieszenie przednie: teleskopowe, skok 125 mmZawieszenie tylne: dwa amortyzatory, regulacja napięcia wstępnego sprężyny, wahacz aluminiowyHamulec przedni: tarczowy dwie tarcze 260 mmHamulec tylny: tarczowy tarcza 235 mmOpony przód/ tył: 3,00-18” / 3,25-18”

WYMIARY I MASY

Rozstaw osi: 1420 mmDługość: 2090 mmSzerokość: 750 mmWysokość: 1060 mm Masa pojazdu: 154 kgZbiornik paliwa: 16 l

DANE EKSPLOATACYJNE

Prędkość maksymalna: 150 km/hZużycie paliwa: 4-5 l/100 km