Tomasz SzczerbickiNajwiększe sukcesy sportowe Stanisława Kanasa przypadły na przełom lat 50. i 60. Nie był to dobry czas dla sportowca, bo choć nie brakowało sprzętu, szanse sprawdzenia się na Zachodzie utrudniała polityka.
W latach 50. i 60. mieliśmy kilku utalentowanych zawodników. Realizowano treningi kadry narodowej. Był sprzęt na europejskim, a nawet światowym poziomie – Triumphy, BSA, kilka Nortonów Manx 350 i 500, wśród których perełkami były wersje z dwuwałkowym rozrządem. Były dwa HRD Vincent Black Lightning i trzy Parille, ale nie było możliwości startów na zawodach w Europie Zachodniej.
Izolacja polityczna była pełna i nawet bezideowy sport nie mógł wydostać się za żelazną kurtynę. To zahamowało rozwój kariery utalentowanym sportowcom. Wśród motocyklistów, którzy mieli realne szanse na równą rywalizację w Europie Zachodniej wymieniano Jana Hennka, Stanisława Kanasa, Stanisława Bruna, Włodzimierza Markowskiego, Jerzego Dąbrowskiego, Jerzego Jankowskiego i Zbigniewa Kupczyka w wyścigach motocyklowych, a w rajdach – Romana Żurawieckiego.
Właśnie na tę chwilę przypadł czas największych sukcesów Stanisława Kanasa. Triumfował w wielu zawodach motocyklowych. Zdobywał medale w wyścigach ulicznych i rajdach terenowych. Przez wiele lat był członkiem kadry narodowej.
Urodził się 22 grudnia 1930 roku. Pierwszym motocyklem, jaki pojawił się w jego rodzinie, był stary, wojskowy, demobilowy Indian, którym ojciec często woził kilkuletniego Stanisława.
Po raz pierwszy wystartował w wyścigu, kiedy miał 16 lat. W Opolu, na motocyklu Standard. W wieku 21 lat został powołany do wojska i wcielono go do klubu OWKS Kraków. Potem przeniesiono go do warszawskiej Legii, która w owym czasie dysponowała chyba najlepszym w Polsce parkiem maszyn sportowych. W wyścigach startował na motocyklach Norton 350 i 500 oraz na włoskiej Parilli. W „Sześciodniówkach” jechał Zündappem, Maico i AJS. W motocrossach rywalizował dosiadając BSA 500.
Warto wspomnieć, że również jego brat Edward brał udział w wyścigach motocyklowych i przez kilka lat był jednym z najlepszych zawodników w regionie.
W latach 60., podczas wyścigu ulicznego w Częstochowie, Stanisław Kanas miał poważny wypadek, który zakończył jego motocyklową karierę sportową.
W okresie swoich startów zdobył 16 tytułów mistrza i wicemistrza Polski w różnych dyscyplinach. W roku 1953 i 1956 wywalczył złote medale w „Sześciodniówce”. Jego największym sukcesem międzynarodowym było zwycięstwo w Grand Prix Budapesztu w roku 1957. W następnym roku w Grand Prix Budapesztu był drugi w klasie 350 i pierwszy w klasie 500.
Stanisław Kanas zmarł 10 lipca 2012 roku w Opolu.
